Paphiopedilum micranthum

T. Tang & Wang 1951
Podrodzina: Cypripedioideae
Podrodzaj: Parvisepalum

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Paphiopedilum micranthum

Synonim: Koopowitz powiedział: "Tymczasowo akceptuję tę powszechnie stosowaną nazwę dla powyższego gatunku z podrodzaju Parvisepalum. Jednak bez analizy molekularnej rośliny wzorcowej nie jest możliwe porównanie współczesnego podejścia z opisem oryginalnej rośliny. Opis typu oparty jest na opisie malutkiego kwiatu, będącym rzekomo przeciętym pąkiem kwiatowym o rozmiarach mniejszych niż normalnie posiada dojrzały kwiat. Ten pąk musiał być w początkowym stadium rozwoju." 

Występowanie:

Występuje w Chinach w południowo-wschodniej prowincji Yunnan i w północno-wschodnim Wietnamie. Fred Mark oraz inne źródła chińskie podają, że rośliny te spotyka się w mieszanych górskich lasach, na wysokościach 1000-1500 m. Jednak dr Jack Fowlie znalazł rośliny na wysokości 600-900 m na zboczach ze wschodnią wystawą, z każdej ze stron przełęczy pomiędzy ostrymi zboczami gór o łagodnych wierzchołkach. Wilgotne powietrze przepływa przez takie przełęcze, a dodatkowej wilgoci dostarcza kondensacja pary wodnej i mżawki, w okresie suszy na południowo-wschodnich zboczach formują się chmury, które przeciskają się przez przełęcze. Paphiopedilum micranthum rośnie w glebie powstałej z glinki i zwietrzałego wapienia gromadzącej się w szczelinach i pęknięciach skalnych. W Wietnamie rośliny spotyka się w północno-wschodniej prowincji Cao Bang. Rosną zwykle jako rośliny naskalne lub naziemne na bardzo stromych skalistych zboczach w omszałych, pierwotnych lasach z drzewami częściowo gubiącymi liście, mieszanymi i szpilkowymi, na obszarach zwietrzeliny wapiennej, na wysokościach 600-1500 m.    

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i 1°C.
Nie ma danych dotyczących wilgotności.
Opady deszczu od 8 mm w grudniu i styczniu do 328 mm w sierpniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 15,0/8,9°C w styczniu do 29,4/22,2°C w lipcu.
Okres kwitnienia: Od lutego do kwietnia.

Uwagi dotyczące hybryd:

Liczba chromosomów wynosi 2n = 26.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to niewielka roślina rosnąca epifitycznie w butwiejących liściach. Ma mięsiste korzenie, a przyrosty pojawiają się daleko od siebie na wydłużonym kłączu.  

Pseudobulwy/łodyga:

Brak.

Liście:

Dorastają do 14 cm długości i 2,5 cm szerokości. Każdy przyrost ma 4-5 paskowatych liści, skórzastych, tępo zakończonych i gładkich po obu stronach. Górna powierzchnia liścia ma ciemno- i jasnozielony marmurkowy wzorek, a strona spodnia jest poznaczona ciemnopurpurowymi plamkami.  

Kwiatostan:

Osiąga do 25 cm długości. Wyprostowany kwiatostan jest gęsto pokryty włoskami, a przylistek kwiatowy jest zielony, pokropkowany purpurowo, złożony wzdłuż, ma do 1,2 cm długości i około 0,7 cm szerokości. Zalążnia ma około 4 cm długości i jest jaskrawo zielona z ciemnopurpurowymi plamkami.  

Kwiaty:

Kwiat jest duży w stosunku do wielkości całej rośliny, głównie z powodu rozdętej, różowej do białawej warżki. Płatki obu okółków są białe, nieco zielonkawe przy podstawie, pokryte mniej lub bardziej intensywnymi różowymi przebarwieniami i poznaczone podłużnymi liniami w kolorze ciemno czerwono-purpurowym. Pokrywa komory pyłkowej jest biała do jasnoróżowej z kasztanowymi plamkami z przodu i wyraźnym trójkątnym żółtym polem na szczycie górnej części. W całości kwiat ma 8,5 cm długości i 6,5 cm szerokości. Płatki obu okółków są nieduże w stosunku do warżki. Płatek grzbietowy jest szeroko jajowaty, zakończony mniej lub bardziej ostro i ma do 3 cm długości i 2,5 cm szerokości. Jego wewnętrzna powierzchnia jest gładka, zewnętrzna pokryta krótkimi włoskami, a brzegi są zagięte i owłosione. Płatek dolny jest jajowaty do zaokrąglonego, ale ma mniej lub bardziej ostry wierzchołek. Ma do 3 cm długości i 2,8 cm szerokości. Jajowate płatki okółka wewnętrznego są raczej tępo zakończone, mają do 3 cm długości i 3,5 cm szerokości i na wewnętrznej powierzchni, zwłaszcza przy podstawie, są pokryte długimi białymi włoskami. Bardzo rozdęta warżka jest eliptyczna do jajowatej i ma 5-10 cm długości i 3,4-5,6 cm szerokości. Jest gładka na zewnątrz i ma charakterystyczne trójkątne wgłębienia z każdej strony przy podstawie. Dysk komory pyłkowej ma do 1,5 cm długości i około 0,7 cm szerokości.  

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna, ale wymagająca chłodniejszego okresu spoczynku.

Średnia temperatura dnia letniego to 29°C, nocy 21-22°C, co daję różnicę dobową 7-8°C.  

Światło:

12000-20000 luksów. Rośliny, które rosną na północnych zboczach, wystawione są na wczesno poranne światło, a w pozostałej części dnia rosną w cieniu. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. Po sezonie obfitych deszczów następuje pora sucha trwająca przez 3-4 zimowe miesiące. Rośliny w uprawie powinny być obficie podlewane w okresie aktywnego wzrostu, z lekkim przesychaniem pomiędzy podlewaniami. Podłoże nigdy nie może być zleżałe ani rozmokłe. Późną jesienią podlewanie powinno być stopniowo ograniczane.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/10-1/4 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Na początku sezonu wegetacyjnego często stosuje się nawóz wysokoazotowy, a późnym latem i jesienią stosuje się nawóz wysokofosforowy. Wyższa zawartość fosforu pobudza do lepszego kwitnienia w następnym sezonie i sprzyja zahartowaniu nowych przyrostów przed okresem zimowym. Paphiopedilum micranthum nie jest rośliną szczególnie wrażliwą na zawartość soli w podłożu, ale podłoże powinno być przemywane regularnie, aby zapobiec ich gromadzeniu się. Jeżeli używana woda jest wysokozmineralizowana, to przepłukiwanie jest szczególnie ważne.  

Podłoże:

Hodowcy używają bardzo różnych podłoży, ale zawsze musi być ono luźne, przepuszczalne, takie które utrzymuje wilgoć, ale nie nasiąka. Dodatek do podłoża posiekanego mchu torfowca pomaga utrzymać wilgoć, której te rośliny potrzebują, zwłaszcza jeśli są uprawiane na obszarach suchych o niskiej wilgotności. Choć rośliny spotyka się często w pobliżu skał wapiennych, to nie poleca się dodatku kawałków wapienia do podłoża. W zimnej wodzie wapień dość szybko się rozpuszcza i może łatwo doprowadzić do szkodliwego nadmiaru związków wapnia w podłożu.  Te rośliny, podobnie jak i wiele innych pokrewnych gatunków, mogą być dość trudne do prowadzenia, ponieważ ich nowe przyrosty wyrastają dość daleko od siebie. Te długie kłącza mogą zostać uwięzione wewnątrz doniczki i zostać uszkodzone lub nawet zginąć. Dlatego niektórzy hodowcy sugerują używanie w uprawie tych storczyków wiszących koszyków. Koszyki są zwykle robione z siatki drucianej albo drewnianych listewek i wyłożone mchem. Jeżeli musimy używać doniczki to zaleca się używanie szerokich, płaskich, takich jak dla kwiatów cebulowych, o średnicy dwukrotnie większej od głębokości. Zwykła doniczka, nawet jeżeli będzie odpowiednio duża, aby pomieścić długie kłącza, będzie tak głęboka, że podłoże długo będzie pozostawać wilgotne zwiększając ryzyko zagniwania korzeni. Ten storczyk jest dość tolerancyjny na rozkładające się podłoże, ale roślina będzie zdrowsza, jeśli będzie przesadzana co 2-3 lata. Przesadzanie wykonuje się wiosną natychmiast po kwitnieniu.  

Wilgotność powietrza:

Dane z tych rejonów nie są dostępne, lecz dane pochodzące z najbliższych stacji meteorologicznych wskazują, że wilgotność wynosi około 70-75% przez większość roku, a pod koniec lata i na początku jesieni wzrasta do prawie 80%. 

Okres spoczynku:

W zimie średnia temperatura dnia wynosi 15-16°C, nocą 8-10°C, z amplitudą dobową 6-8°C. Dość duży zakres wysokości naturalnych siedlisk powoduje, że rośliny mogą się zaadaptować do temperatur niższych o 3-4°C niż wskazane. Choć w czasie 3-4 zimowych miesięcy opady są niewielkie, to dodatkowa wilgoć jest dostępna z gęstych mgieł, rosy i mżawek. Uprawiane rośliny zimą mają mniejsze wymagania dotyczące ilości wody, jednak nie powinny całkowicie wysychać. Dane z naturalnych siedlisk wskazują, że podłoże w którym te rośliny rosną jest stale wilgotne, nawet w okresie suszy. Połączenie wody z przecieków skalnych i kondensacja pary wodnej dostarczają wilgoci przez cały rok. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. W siedlisku naturalnym zima jest najjaśniejszą porą roku.